Podstawowym aktem prawnym regulującym tematykę turystyki na terenie obszarów chronionych jest ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U.2015.1651 j.t.) Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 15 ww ustawy w parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody zabrania się z ruchu pieszego, rowerowego, narciarskiego i jazdy konnej wierzchem, z wyjątkiem szlaków i tras narciarskich wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody – przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska.
O zasadach udostępniania terenów leśnych pisałam w : O udostępnianiu lasów m.in. w celach turystycznych słów kilka.
Z powyższego wynika, że turystyka na obszarach chronionych również doznaje ograniczeń. O ile w Lasach Państwowych ruch turystyczny jest powszechny i dopuszczalny z ograniczeniami wynikającymi ze stałych i okresowych zakazów wstępu do lasu, o tyle na terenie parków narodowych może się on odbywać się tylko po wyznaczonych trasach.
W zakresie zachowania standardów bezpieczeństwa Parki Narodowe mają się niewątpliwie „lepiej” od Lasów, które powinny podjąć działania na całym obszarze (z wyłączeniem obszarów trwale lub czasowo objętych zakazem wstępu do lasu).
Podstawową różnicą patrząc z punktu widzenia turysty jest również to, że wstęp na teren Lasów Państwowych jest bezpłatny, z kolei za udostępnianie Parku Narodowego lub niektórych jego obszarów mogą być pobierane opłaty.
